Chapter 21| Nie odważysz się.

  

Zostaw komentarz. To mnie motywuję.

      Zastanawiał się ktoś z was czy na serio warto żyć? Bez bicia przyznaję się, że ja tak. I stwierdzam, że tak. Jako nastolatka miałam wiele przemyśleń na ten temat. W końcu nie każdemu na co dzień umierają rodzice. Co decyduję o naszym życiu? Przecież obecnie mogłabym być z kimś innym niż Leonem. Mogłabym mieć inne przyjaciółki. Ważne, że jest tak jak jest. Przetarłam zmęczone oczy i zaczęłam wpisywać kolejny ciąg cyfr do odpowiednich rubryk. Jest godzina dwudziesta druga, a ja jeszcze siedzę z szatynem w firmie i nadal nie widać końca. Chyba źle zrobiliśmy biorąc wolne na parę dni, ale przynajmniej odpoczęliśmy.
-Dobra na dzisiaj koniec.-Westchnął zmarnowany Verdas. Pokiwałam tylko twierdząco głową.

           Jestem już w moim mieszkaniu i kieruję się w stronę łazienki. Wchodząc do pomieszczenia wzięłam szybki prysznic i ubrałam pidżamę po czym poszłam spać. Znaczy próbowałam spać. Nie mam pojęcia dlaczego, ale nie umiałam zasnąć. Czasami mi się to zdarza. Coś mi tu nie pasowało. Usiadłam po turecku i rozejrzałam się po sypialni. Wszystko jest na swoim miejscu. Lampka nocna na szafce, a obok niej kartka. Chwila, kartka? Podeszłam do mebla i odwinęłam białą kartkę.

Śpij dobrze skarbie ;* Jutro czeka cię niespodzianka :)  

Twój Leon

            Ten facet nie przestanie mnie zadziwiać. Najpierw dał mi śliczną bransoletkę, później  wykupił nam bilety na wyjazd do Hiszpanii, a teraz ma dla mnie kolejną niespodziankę. Uśmiechnęłam się pod nosem i poszłam do kuchni po szklankę wody.

            Rano szybko się ogarnęłam, ponieważ Leon zadzwonił do mnie i powiedział, że będzie za pół godziny. Może i mało czasu, ale mi to wystarczyło. Gdy zadzwonił dzwonek skoczyłam jak oparzona. Potrząsnęłam lekko głową i poszłam otworzyć drzwi. Ujrzałam szatyna z wielkim bukietem czerwonych róż. Z szerokim uśmiechem je przyjęłam i podziękowałam buziakiem w policzek.
-Liczyłem na coś więcej.-Powiedział ‘’smutny’’. Zachichotałam cicho i pocałowałam go w usta. Włożyłam kwiaty do wazonu i położyłam na stół. Wyszliśmy z mojego mieszkania. Leon otworzył mi drzwi od swojego samochodu jak na dżentelmena przystało. Podziękowałam lekkim skinieniem i wsiadłam. Obok mnie usiadł zielonooki, który zapiął pasy i odpalił pojazd.
              Po jakichś czterdziestu minutach byliśmy na miejscu. Okazało się, że przyjechaliśmy do naszego tajemnego miejsca. Uśmiech malował mi się sam na twarzy na wspomnienie tego wieczora, gdy Verdas zapytał mnie o chodzenie. Mężczyzna podał mi rękę i poprowadził do balustrady. Stanął za mną, objął mnie w talii i oparł brodę o moje ramie. Widok był przepiękny. Chociaż było popołudnie, tak było ślicznie. Przymknęłam na chwilę oczy i zaciągnęłam się cudownymi perfumami mojego chłopaka. Szczerze, chciałabym, żeby moi rodzice poznali Leona. Chciałabym, żeby mieli cudne wnuki, ale czasu nie cofnę. Chłopak zaczął lekko kołysać w rytm muzyki wydobywającej się z radia samochodu. Po chwili silne ramiona szatyna puściły mnie. Odwróciłam się w drugą stronę i zobaczyłam Leona rozkładającego niebieski koc na ziemi oraz sięgającego kosz piknikowy. Pomyślał o wszystkim. Usiadłam na materiale i podkuliłam nogi tak, aby oprzeć głowę na kolanach.
-Podoba się?-Zapytał dosiadając się do mnie.
-Bardzo.-Zaśmiałam się. Spojrzałam do kosza i zauważyłam miseczkę pełną truskawek. Pamiętał, że to moje ulubione owoce. Szybko zabrałam naczynie i zaczęłam jeść truskawki.
-Ej zostaw mi trochę.-Zarechotała.
-Nie, one są moje.-Pokiwałam przecząco głową i odwróciłam się plecami do Verdas’a.
-Albo mi dasz, albo cię zacznę łaskotać.
-Nie odważysz się.-Wywaliłam na niego język jak małe dziecko. Szatyn zaśmiał się tylko i zaczął mnie łaskotać. Trzepałam się jak opętana.
-D-dobra p-przestań! Dam ci te truskawki!-Krzyknęłam i podałam mu miskę. Sama położyłam się na kocu i próbowałam wyrównać oddech.
-Nigdy więcej mi tak nie rób.-Pogroziłam mu palcem. On tylko się nachylił i mnie pocałował.

***

Od autorki: Boże jak mi wstyd. Przychodzę do was z rozdziałem po dwóch tygodniach :/

Wybaczycie mi to? Ew. Nie dość, że jestem chora to nie dodałam rozdziału na czas. :(

No ale trudno. Jeszcze raz dziękuję za tyle wyświetleń i rok wytrwałości ze mną! ;**

Do następnego! 

10 komentarzy-> Chapter 22.

 Buziaki,

Daria *-*