Chapter 13| Czekaj, czekaj.

        

Zostaw komentarz. To mnie motywuję.

      

 Z dedykacją dla Ryan II.

            Jest druga godzina, a ja nadal nie potrafię zasnąć. Po chwili dostałam jakiegoś SMS’a. Klikam w wiadomość i ją odczytuję.

Od: Nieznany 02:18

Jak ci się układa z Verdas’em, hym? Podobno dobrze.

Ale to już nie długo. Zobaczysz. Twój Leonek zapłaci mi za wszystko.

F.

               Przeczytałam jeszcze parę razy wiadomość. O co chodzi? Leon ma jakieś długi? On mi czegoś nie powiedział. Chyba, że to ma związek z tą ostatnią jego tajemnicą? Dobra nie powiem, że się nie boję, bo się boję, ale na razie nie będę mówić Leonowi o tym SMS’ie.

                Idę właśnie parkiem wraz z Ludmiłą i Francescą. W pewnym momencie Fran szturcha mnie w ramie.

-Violu to nie Leon stoi tam z jakąś brunetką?

-Co ty pieprzysz za głupoty. To na pewno nie Leo…To jest Leon!-Pisnęłam zła.

-On ją przytula!-Krzyczy Ferro. Ludmiła weź mnie nie denerwuj bardziej, bo zaraz do niego podlece i hałas mu zrobię!

-Czekaj, czekaj. Ja tą dziewczynę znam.-Szepnęłam do dziewczyn.

-Chodź podejdziemy bliżej.-Rzuciła Comello. Tak jak mówiła tak zrobiłyśmy.

-Jessica.

-Kto?

-To jest Jessica, kuzynka Leona. Czyli nie muszę być zazdrosna.-Odetchnęłam z ulgą. Moje towarzyszki popatrzyły na mnie i się zaśmiały.

           Siedzę wraz z Verdas’em w jego mieszkaniu. Oglądamy standardowo nudną komedię. Leona ona nie interesuję, a mnie tak średnio. Mężczyzna cały czas bawi się moją bransoletką. Nie wiem czy mogę go nazwać mężczyzną. Chyba lepiej chłopiec. Chłopiec bawi się moją bransoletką, a ja przyglądam mu się z dokładnością. Uśmiecha się do mnie i podnosi sadzając na swoich kolanach. Obejmuję jego szyję i całuję w miękkie usta.

-Em… Nie przeszkadzajcie sobie. Ja tylko przyszłam się napić soku.-Powiedziała Jess zakrywając oczy jak małe dziecko brzydzące się dwóch dorosłych, którzy się całują. Zaśmiałam się pod nosem tak samo jak szatyn po czym wróciliśmy do poprzedniej czynności. Poczułam jak jego ręce wędrują pod moją koszulkę. Szybko i sprawnie je wyciągnęłam. Zdezorientowany na mnie popatrzył.

-Nie dziś skarbie.-Szepnęłam.

-Co? czemu?

-Mam miesiączkę.-Popatrzył na mnie zrezygnowany ze smutną miną.

-Ale za parę dni możemy.-Uśmiechnęłam się uwodzicielsko i zaczęłam go całować. Ręce wplątałam w jego włosy.

             

Ludmiła

      Jestem o krok od poznania mojego ojca. Tak ojca. Gdy moja mama zaszła w ciąże on wyjechał za granicę w sprawach służbowych i się rozstali. Postanowiła mu o tym nie mówić. Teraz jest tylko jedno pytanie. Czy chcę się z nim spotkać czy nie. Z jednej strony chcę go poznać, a z drugiej się boję. Właśnie boję się, ale nie wiem czego. Chyba tego, że nie wiem jak na mnie zareaguję. Jak zareaguje na swoją dwudziestodwuletnią córkę. Jestem prawie na sto procent pewna, że jest żonaty i ma dzieci. Nie pewnie pcham drzwi do kawiarni, w której mam się spotkać z moim tatą. Podchodzę do starszego mężczyzny, który ma około 43 lata.

-Przepraszam, czy pan nazywa się Anthony Way?

-Tak, ale teraz przepraszam czekam na moją córkę.

-Tato, to ja, Ludmiła.-Popatrzył na mnie z niedowierzaniem, ale po chwili na jego twarzy pojawia się uśmiech. Podchodzi do mnie i przytula.

-Wyrosłaś, znaczy się tak myślę, że wyrosłaś.-Zaśmiał się nerwowo. Odwzajemniłam uśmiech. Usiadłam naprzeciwko jego, a po chwili kelnerka podeszła do naszego stolika. Złożyliśmy zamówienie i zaczęliśmy rozmawiać.

-Więc, pewnie masz rodzinę, nie? W sensie masz żonę i dzieci?

-Nie. Nie mam żony, nie mam dzieci. Oprócz ciebie. A ty? Masz kogoś?

-No tak jakby.

-Tak jakby?

-No tak… On mi się podo… Idzie tu!

-Kto?

-No on!-Zakryłam twarz rękami. Mój ojciec popatrzył na wysokiego Włocha  grzywką podniesioną do góry.

-Ten Włoch?

-Tak…

-Szczerze pasowalibyście do siebie.

-Tat… Anthony błagam.

-Nie spokojnie możesz mi mówić tato.-Uśmiechnął się życzliwie. Popatrzyłam jeszcze raz w stronę Federico. Zobaczył mnie. Uśmiechnął się i poszedł za jakąś szatynką. Pewnie to jest jego dziewczyna. Mój uśmiech zmienił się w grymas.

-A jak w szkole?

-W szkole?

-No tak…

-Tato ja nie chodzę do szkoły od paru dobrych lat.-Zaśmiałam się.

-To ile ty masz lat?

-22.

             Rozmawialiśmy przez dobre trzy godziny, ale co się dziwić? Nie widziałam go całe moje życie. Pytał się jak tam u mamy i czy ma kogoś. Coś mi się zdaję, że on nadal coś do niej czuje, a to uczucie wzmocniło się w chwili, gdy przyjechał do LA.

            Wychodząc z kawiarni zaczepił mnie Federico. Błagam chłopie nie zatrzymuj mnie na długo, bo w końcu nie wytrzymam i cię pocałuję.

-Ludmiła mam pytanie.

-Tak jakie?

-Umówiłabyś się ze mną?-Co?! Nie no nie wierze! On serio chcę się ze mną umówić!

-T-tak.

-Super! Przyjdę po ciebie dzisiaj o dwudziestej.-Puścił mi oczko i poszedł w stronę swojego samochodu.

Leon

       -Viola wyjdź już z tej łazienki siedzisz tam godzinę!-Dobijałem się do drzwi. Co dziewczyny robią tak długo w toalecie? Nie rozumiem tego.

-To, że u ciebie dziś nocuję to nie znaczy, że możesz mnie popędzać i wiesz gdybyś nie walił tak w te drzwi wyszła bym już jakieś 40 minut temu.-Zachichotała.

-Jak byś wyszła 40 minut temu?

-Normalnie. Waliłeś w te drzwi no to postanowiłam zaczekać, aż przestaniesz, ale wtedy nie wiedziałam, że będziesz się dobijać 40 minut.

-Czyli siedziałaś tyle czasu w łazience nic nie robiąc?-Zapytałem głupio.

-No nie, no oddychałam przecież.

-Jak cię złapie w swoje ręce to pożałujesz mała, więc lepiej uciekaj.

-Po co? I tak wiem, że mnie złapiesz.-Zaśmiała się. Uśmiechnąłem się do niej chytro i wziąłem na ręce. Ta zaczęła piszczeć i krzyczeć, żebym ją puścił. Położyłem ją na łóżku i zacząłem ją łaskotać.

-L-leon p-przestań!-Prosiła.

-Normalnie jak dzieci się zachowujecie.-Usłyszeliśmy głos Jessici dochodzący od wejścia. Gdy się odwróciłem jej już nie było. Castillo wykorzystała moją nie uwagę i przewróciła mnie tak, że ona leżała nade mną.

-I co teraz?-Zapytałem przez śmiech.

-Teraz? Teraz cię pocałuję.-Odparła i zrobiła to co powiedziała.

***

Od autorki: Przejdę od razu do konkretów.

Fiolka i Lajon zachowują się jak dzieci! xD

Moim zdaniem to nie prawda no, ale jak Jess tak sądzi to nie chcę się 

z nią kłócić. xD Widzicie był taki MEDŻIK, bo Lu odnalazła ojca *0*

Kto by pomyślał, że wiecznie uśmiechnięta dziewczyna nie wiedziała kim jest jej ojciec ^o^

Nigdy nie wiem co napisać w notce, więc tradycyjnie kończę moja paplaninę xD

Do następnego! 

9 komentarzy-> Chapter 14

Buziaki,

Daria *-*