Chapter 12| Cierpliwość.

      

Zostaw komentarz. To mnie motywuję.

      -Wiesz co mi się najbardziej podoba w tym, że jesteśmy razem?-Zapytał przerywając ciszę między nami.

-Nie, nie wiem.

-Najbardziej podoba mi się to, że nie muszę się powstrzymywać od pocałowania ciebie.-Uśmiechnął się chytrze i mnie pocałował. Oddałam jego pocałunek. Po oderwaniu popatrzył na mnie i chwycił w tali.

-I mam jeszcze jedno ważne pytanie.

-Tak? Jakie?

-Czy uczynisz mi ten zaszczyt i dasz się zaprosić na randkę pod gwiazdami?

-Pod gwiazdami? Brzmi ciekawie. W naszym tajnym miejscu?

-Tak. Pasuję ci dzisiaj o dwudziestej?

-Pasuję.

-Więc do zobaczenia.-Powiedział całując mnie w policzek. Wyszłam z jego biura i skierowałam się w stronę mojego. Po drodze zastanawiałam się co Ludmiła sobie ubzdurała przez te piętnaście minut.

-Jestem.-Rzuciłam w stronę Ferro.

-Co tak długo? Był szybki numerek?-Poruszała zabawnie brwiami.

-Co? Nie. Lu weź przestań zajmij się Federico.

-A żebyś wiedziała, że się zajmę. Zobaczysz do końca miesiąca będziemy razem!

-Ale ja cię nie zmuszam do chodzenia z nim.

-Wiem, ale on mi się podoba.-Odparła szybko.

-To powodzenia.

-Dzięki, ale wracając od tematu. Co robiłaś tak długo w gabinecie Verdas’a?

-Noo zaprosił mnie na randkę. –Uśmiechnęła się do mnie i kiwnęła lekko głową. Jestem ciekawa co ona znowu sobie uroiła.

Leon

           Jest przed dwudziestą. Stoję właśnie przed drzwiami do mieszkania Violetty. Zapukałem w drewnianą konstrukcję, którą po chwili otworzyła mi moja dziewczyna. Pocałowałem ją w policzek na przywitanie po czym wpuściła mi do środka.

-Ślicznie wyglądasz.-Szepnąłem jej do ucha.

-Przecież mam na sobie spodnie dresowe i za dużą bluzę.-Zaśmiała się.

-Ale i tak ślicznie wyglądasz.-Oznajmiłem i cmoknąłem ją w czoło. Uśmiechnęła się promiennie. Wyszliśmy z jej domu i skierowaliśmy się do mojego samochodu.

      Po dojechaniu do naszego tajnego miejsca. Castillo wyszła z pojazdu, a ja otworzyłem bagażnik i wyciągnąłem z niego kosz piknikowy oraz koc. Niebieski materiał rozłożyłem na ziemi, a kosz położyłem obok. Violetta stała tyłem. Wykorzystałem okazję i objąłem ją w tali, a głowę oparłem na jej ramieniu. Ta się tylko uśmiechnęła i pocałowała mnie w policzek.

-Kocham cię.-Powiedziałem po chwili.

-Udowodnij. Wykrzycz to całemu światu.

-Kocham cię.-Szepnąłem jej do ucha.

-Dlaczego mi to szepczesz?

-Bo ty jesteś moim całym światem.

-Oo słodki jesteś.

-Ty słodsza. Idziemy jeść?

-A co głodny już jesteś?-Zaśmiała się.

-No trochę. Od czternastej nic nie jadłem.

-Oj chodź już.-Uśmiechnęła się w moja stronę i pociągnęła za rękę. Usiedliśmy na kocu i zaczęliśmy jeść przygotowane potrawy. W pewnej chwili dostałem SMS’a.

Od: Nieznajomy. 20:38

Ciesz się, ciesz. Już nie długo znowu będziesz w Rzymie.

Znowu będziesz nam pomagać, a twoja dziewczyna długo nie pożyje.

Jakiś miesiąc, dwa? Może trzy? Kto wie? Haha tylko ja.

F.

Filipe. Znowu chce mi kurwa zniszczyć życie. Nie mam zamiaru wchodzić w to gówno po raz drugi. Nie mam zamiaru po raz kolejny stracić ważnej dla mnie osoby.

-Leon coś się stało?-Zapytała szatynka siedząca naprzeciwko mnie. Dopiero teraz zorientowałem się, że gapie się w ekran telefonu od jakiś 10 minut.

-Nic. Jess pisała do mnie gdzie jestem.

-Aha.-Uśmiechnęła się do mnie promiennie.

            Leżymy na kocu wtuleni w siebie i spoglądamy w gwiazdy. Jest po dwudziestej trzeciej.

-Leon.

-Tak?

-Co jest?

-Nie rozumiem.

-Co się stało? Po tej wiadomości zrobiłeś się jakiś dziwny.

-Dziwny? W jakim sensie?

-Dziwny, bo się spinasz. Jesteś jakiś poddenerwowany. Co się stało?

-Nic naprawdę.-Stało się. Moja przeszłość mnie dopadła.

-Na pewno?

-Tak, na pewno. Nie musisz się martwić.-Odparłem i pocałowałem ją w czoło. Nie powiem jej prawdy. Nie teraz. Nie na początku naszego związku. Nie powiem jej, że straciłem brata. Nie jestem gotowy. Czułem jak w moich oczach znajdują się łzy. Kurwa. Co się ze mną dzieję?! Dlaczego chcę mi się płakać?! Nie mogę. Nie przy niej. Jedno mnie zastanawia dlaczego Filipe przypomniał sobie o mnie teraz? Nie mam do czynienia z narkotykami od pięciu lat. Za dużo problemów przez to miałem. Przez to zjebane gówno straciłem przyjaciela, a przede wszystkim brata. Potrząsnąłem lekko głową i wstałem. Podszedłem do bariery zostawiając zdezorientowaną szatynkę za sobą. Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Szybko ją starłem.

-Leon co się dzieję? Widzę, że cię coś trapi.

-Nic.

-Leon…

-Nic, naprawdę. Tylko..

-Tylko?

-Potrzebuję cię.-Podeszła do mnie i przytuliła. Potrzebuję jej. Może ona pomoże mi zapomnieć o tym wszystkim. Przytuliłem ją jeszcze mocniej. Trochę dziwne, że ja wiem o niej wszystko, a ona o mnie dwie czwarte prawdy.

Violetta

         Gdy szatyn odwiózł mnie do domu postanowiłam zadzwonić do Federico. Może on mi powie dlaczego Verdas się tak zachowuję. Po trzech sygnałach Włoch odebrał.

-Halo?

-Violetta? Co się stało, że budzisz mnie o pierwszej w nocy?

-Słuchaj. Leon dzisiaj się jakoś dziwnie zachowywał.

-Dziwnie czyli jak?

-Dostał jakąś wiadomość, a gdy zapytałam od kogo powiedział, że od Jess. Później był jakiś poddenerwowany. Podbiegł do poręczy i wyglądał jakby bił się z myślami. Jak zapytałam co jest to powiedział, że nic i tylko mnie potrzebuję.

-Znam tego przyczynę, ale…

-Proszę powiedz mi.

-N-nie mogę.

-Dlaczego?

-Musi sam ci o tym powiedzieć.

-Jak mogę z niego wyciągnąć tą informację?

-Cierpliwość. Tylko to jest ci potrzebne. Powie ci o tym jak będzie gotowy.

-Dobra dzięki, że przynajmniej mi to powiedziałeś.

-Nie ma za co.

-Dobranoc.

-Dobranoc.

Powie ci o tym jak będzie gotowy. O co chodzi? Mówimy sobie wszystko, więc dlaczego mi nie powiedział tego czegoś?

***

Od autorki: Tym dym, dym! Przychodzę do
 was standardowo z kolejnym rozdziałem.

Nie mam weny na długą notatkę, 
więc zapraszam do komentowania.

9 komentarzy->Chapter 13

Buziaki,

Daria *-*