Chapter 20| Jest Violetta? 2/2

Zostaw komentarz. To mnie motywuję.

     Z dedykacją dla Camuflage.~Wszystkiego najlepszego z okazji imienin ;**
Spóźnione, ale szczere ;)

     Wchodzę do mojego mieszkania i trzęsącymi się rękoma zamykam drzwi. Nie wiem jak mu to powiem, ale w końcu muszę.
-Cześć skarbie.-Powiedział radośnie Federico podchodząc do mnie. Uśmiechnęłam się do niego blado.-Coś się stało?-Dodał.
-N-nie. Znaczy tak.-Zająkałam się.
-To tak czy nie?-Zapytał dla pewności.

-Tak.-Pociągnęłam go za rękę w stronę kanapy i kazałam mu usiąść. Natomiast ja usiadłam naprzeciwko niego. Wciągnęłam głośno powietrze po czym złączyłam ręce razem.
-Fede, bo ja.. my.. Ugh jestem w ciąży.-Rzuciłam szybko. Popatrzył na mnie zdezorientowany. Otworzył buzię, żeby coś powiedzieć, ale po chwili zamknął. Wiedziałam. Na pewno będzie mi kazał się wynosić. Zamknęłam oczy i przełknęłam głośno ślinę. Nie minęło pięć sekund, a poczułam ramiona mojego chłopaka na sobie.
-To wspaniała wiadomość.-Szepnął całując mnie w czoło.
-Nie jesteś zły?-Zapytałam.
-Nie. Dlaczego bym miał? Przecież jakby nie patrząc ja tez brałem w tym udział.-Zaśmiał się. Uśmiechnęłam się do niego i przytuliłam.-Damy radę. Nasze syn będzie miał najlepszych rodziców.-Powiedział dumnie.
-Skąd ta pewność, że będziemy mieć syna?
-Pff. Żadna pewność. To jest wiadome na sto procent.-Wyszczerzył swoje białe zęby.

Violetta
   Przeszukując szafę wypadła jakaś koperta. Podniosłam ją i otwarłam. W środku znajdowały się dwa bilety do Hiszpanii. Chwila. Do Hiszpanii? To nie są moje bilety, bo chyba bym pamiętała, że je kupiłam. Wpatrując się w kartkę do pokoju wszedł Leon.
-Skarbie widziałaś moją ko… Znalazłaś.-Stwierdził.
-Właśnie znalazłam i nie wiem co.-Wstała i podałam mu kopertę.
-To miała być niespodzianka.-Powiedział zażenowany.
-Czyli to twoje bilety?-Popatrzyłam na niego z założonymi rękami na piersiach.
-Nie moje tylko nasze. Miałem ci powiedzieć za tydzień, ale widzę, że niespodzianka się nie udała.-Odparł ze skwaszeniem. Pokiwałam głową z dezaprobatą i go przytuliłam.
-Spokojnie. Udała się.-Zachichotałam. Pocałował mnie w czoło i się uśmiechnął.
      Wychodzę właśnie z łazienki po czym idę do salonu gdzie siedzi szatyn. Klepie go lekko w ramię i kieruję się na taras jego domu. Usiadłam na schodku i popatrzyłam w gwiazdy. Tysiące gwiazd rozświetla niebo. Mogłabym tak siedzieć całymi nocami. Uwielbiam wszystko co związane jest z nocą. Pamiętam gdy miałam z jakieś czternaście lat wychodziłam przez okno na dach i mogłam tak siedzieć ciągle. Poczułam na swoich ramionach koc. Odwróciłam się i zobaczyłam zielonookiego, który siadał obok mnie. Oparłam głowę o jego ramię, a on mnie objął.

***

Od autorki: No i oto druga część dwudziestki! Właśnie dwudziestki.

Szybko ten czas leci. Już niedługo nawet rok bloga stuknie *0*

Ile wy czasu się ze mną męczycie :') Ale to chyba dobrze, nie?

Dzięki wam wiem, że kocham to co robię! 

Do następnego!

10 komentarzy->Chapter 21.

Buziaki,

Daria *-*