Chapter 19| Zostań ze mną.

            

Zostaw komentarz. To mnie motywuję.

       Jedenasta czterdzieści jeden. Za dziewiętnaście minut samolot Francesci odleci. Wbiegam jak najszybciej na lotnisko wraz z Leonem, Ludmiłą i Fede po czym szukamy brunetki.

-Fran!-Krzyknęłam gdy zauważyłam brązowooką. Podbiegliśmy do niej w mgnieniu oka. Mało myśląc przytuliłam Comello.

-Francesca dlaczego chcesz wyjechać?-Spytała zmartwiona Ludmiła.

-J-ja dalej tak nie mogę życie.-Wyjąkała.

-Ale przecież masz tutaj nas, a przede wszystkim Diego. On jest twoim chłopakiem.

-Wiem. Dlatego źle się z tym czuję, że muszę wyjechać i go zostawić.-Spuściła głowę.

-Powiedz nam o co chodzi?

-Eh. Mam już tego wszystkiego dość. Rodzice nie dają mi spokoju. Cały czas słyszę tylko Francesca powinnaś iść na studia jak twoja siostra, co z ciebie wyrośnie Francesca?, nie założysz rodziny, nie dostaniesz żadnej pracy, byś się w końcu wyprowadziła. Dzień w dzień słyszę obelgi w moją stronę. Przepraszam, że się do was nie odzywałam. Po prostu myślałam nad studiami, szukałam nawet mieszkania, ale nic z tego. Jedyne mieszkanie, które znalazłam znajduję się w San Diego.

-Chcesz tak rzucić wszystko i wyjechać?

-Ta..-Nie dokończyła, ponieważ w naszą stronę biegł Diego. Przytulił szybko Comello.

-Nie dam ci wyjechać samej. Jadę z tobą.-Powiedział stanowczo. Fran już chciała coś powiedzieć.-Nie słyszę żadnych sprzeciwów skarbie.-Dodał po czym pocałował ją w czoło.

-Eh. Federico czemu ty nie możesz być taki romantyczny? Ty tylko w moich sukienkach łazisz!-Krzyknęła Ferro.

-Kochanie, ale..

-Żadnych „ale” Feder. Idę po kawę i lepiej dzisiaj mnie nie wkurzaj.-Rzuciła zdenerwowana blondynka i poszła w stronę automatu do kawy. Zaśmiałam się cicho pod nosem. Złapałam Leona za rękę i ją lekko ścisnęłam.

-Pasażerowie lotu LA-San Diego proszeni do wejścia B3.

-Jeszcze raz przepraszam. Obiecuję, że wrócimy.-Przytuliła mnie brunetka po czym przytuliła Leona.

-Idźcie. Tylko jak przyjedziecie z powrotem to mam nadzieję, że nie z wózkiem.-Zaśmiał się Verdas. Fran z Diego się tylko zaśmiali.

         Leon

          Jesteśmy na cmentarzu. Tak na cmentarzu. W miejscu, w którym spoczywają rodzice Violi. Podeszła do nagrobka i położyła białe róże. Mówiła mi, że białe róże to ulubione kwiaty jej mamy. Stanąłem obok niej i chwyciłem za rękę. Spojrzała na mnie i blado się uśmiechnęła.

-Nie było ich kiedy najbardziej ich potrzebowałam.-Powiedziała w końcu.

-To nie jest ich wina.

-Wiem, ale najbardziej boli mnie to, że facet, który spowodował wypadek nie przyznał się do winy. Nie wie co przechodziłam. Nie wie, że zostałam prawie zgwałcona.-Szepnęła. Chwila. Jak zgwałcona?

-Zostałaś co?-Zapytałem z niedowierzaniem.

-Zgwałcona. Znaczy prawie.

-Ale jak? Czemu mi nie powiedziałaś?

-Bo cię wtedy nie znałam. To było od razu kiedy trafiłam do sierocińca. Obok mnie miał pokój rok starszy chłopak. Pewnej nocy do mnie przyszedł i chciał mnie zgwałcić. Nikt mi wtedy nie pomógł. Musiałam sama działać. Wzięłam pierwszą rzecz, którą miałam pod ręką i mu przywaliła. Potem poszłam do dyrektorki domu dziecka. Nie wiem co się z nim stało, bo na drugi dzień nie było go już w budynku.-Powiedziała powstrzymując łzy. Spojrzałem na nią po czym mocno przytuliłem. Muszę przy niej być. Potrzebuję mnie. Może i ma dwie przyjaciółki, ale nie ma rodziców, ale ma mnie.

-Leon. Możemy iść już do domu?

-Tak. Jasne skarbie.-Wtuliła się w moje ramie i ruszyliśmy do jej mieszkania.

          Dochodziła dwudziesta druga godzina. No nie powiem. Zasiedziałem się trochę u Violi. W końcu jestem tu od rana. Dziewczyna zasnęła wtulona w poduszkę. Podszedłem do niej i wziąłem ją na ręce kierując się w stronę jej sypialni. Położyłem ją na łóżku i przykryłem kocem leżącym obok. Kucnąłem przy niej i pocałowałem ją w czoło. Gdy już miałem wstawać przekręciła się w bok i usiadła przecierając oczy.

-Leon gdzie idziesz?-Mruknęła.

-Do domu skarbie. Śpij.

-Zostań ze mną.-Powiedziała cicho przyciskając się do poduszki.

-Dobrze.-Odparłem. Na jej twarzy momentalnie wkradł się uśmiech.

***

Od autorki: Witam i o zdrowie pytam! A tak na serio to

zauważyłam, że coraz krótsze te rozdziały ;-; Ew obiecuję, że się poprawię!

Btw. Został mi jeszcze tydzień ferii ;(  Ewh standardowo nie wiem co napisać w notce ;-;

U mnie to standard, więc no xD

Do następnego!

10 komentarzy-> Chapter 20.

Buziaki,

Daria *-*