Chapter 18| Dziękuję.

Zostaw komentarz. To motywuję.

        Z dedykacją dla Maddy i Comouflage.

        Jesteśmy już w  LA. Wreszcie. Mam już dość tego całego tygodnia, naprawdę. Wolałbym wyjechać na Hawaje niż wracać do Rzymu. Miasta, w którym ostatnie lata mojego nastoletniego życia nie należały do najlepszych. Szczerze mówiąc, gdy przeszedłem próg mojego pokoju hotelowego po czym wyjrzałem przez okno i zauważyłem nasz stary dom wszystkie wspomnienia wróciły. Dosłownie wszystkie. Przypomniały mi się wszystkie chwilę i te dobre i te złe.

  

-Luke! Mama nas woła!-krzyknął dziesięcioletni chłopiec o szmaragdowych oczach.

-Poczekaj Leon! Pójdę, aby po piłkę!-odkrzyknął mu mały blond chłopiec, który był tylko dwa lata młodszy. Leon uśmiechnął się do niego i pobiegł w jego stronę.

-Masz ją?-zapytał.

-Tak chodź, bo nie chce dostać szlabanu od mamy na wyjścia na dwór.-zaśmiało się niebieskookie dziecko.-Myślisz o tym samym co ja?-dodał po chwili.

-Kto ostatni ten zgniłe jajo!-rzucił młody Verdas w stronę drugiego.

To były czasy. Nigdy tego nie zapomnę, a w szczególności, że to był jeden z najlepszych dni w życiu  z mojego dzieciństwa.

-Ugh. Leon możesz mi pomóc z tą matmą?-pytał dwunastolatek idąc w stronę brata.

-Jasne pokaż co masz.-odparł.

-Nie rozumiem tego zadania.-wskazał blondyn.

-To jest łatwe. Spójrz. Jeśli to dodasz do tego wyjdzie ci wynik dwóch pól, a gdy pomnożysz to przez ten wynik będziesz mieć końcowy wynik zadania. Rozumiesz?

-To jest takie łatwe? Boże, a ja to godzinę robiłem.-szatyn zaśmiał się.-Dzięki serio.-dodał niebieskooki.

-Nie ma za co.

Pamiętam to do dzisiaj. Nie zapomnę jak zawsze mu tłumaczyłem matematykę, a on twierdził, że to jest łatwe.

-Le… Cholera co ty robisz?!-krzyknął najmłodszy z Verdas’ów, gdy zobaczył swojego brata z rozsypanym białym proszkiem na stole.

-Cicho bądź. Nie mów nic rodzicom.

-Leon kurwa jak mam nic nie mówić rodzicom skoro ty bierzesz narkotyki!

-Normalnie.-prychnął szatyn.

-Przecież to jest złe. Wyniszczy cię od środka. Przez to gówno możesz umrzeć!

-Spokojnie nie panikuj. To nie jest złe. To jest tylko na rozluźnienie. A z resztą nie powinno cię to interesować.

-Leo jesteś moim bratem. Powinno mnie to interesować.

-Luke wyjdź stąd.

-Nie. To też mój dom.

-Kurwa nie rozumiesz, że masz wyjść?!-ryknął zielonooki w stronę swojego rodzonego brata.

-Nie, bo się o ciebie martwię do cholery! I uważam, że nie powinieneś brać tego gówna.

-Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy.-warknął.

-Rób co chcesz. Tylko potem do mnie nie przychodź, że ostrzegałem.-powiedział zrezygnowany chłopak i wyszedł z domu.

-Nie bój się nie będę!

Jaki ja byłem wtedy głupi. Czemu  ja się z nim wtedy pokłóciłem?

-Leon?-Przerwała moje przemyślenia Castillo. Właśnie Castillo. Zapomniałem, że ze mną jest.

-Tak? Co?

-Zamyśliłeś się.

-Wiem przepraszam.

-Spokojnie nic się nie stało. Po prostu siedziałeś cały czas cicho dlatego zapytałam.-Uśmiechnąłem się do niej i ją przytuliłem.

-Kocham cię.-Szepnąłem do niej.

-Ja ciebie też.-Staliśmy tak przez dłuższą chwilę, ale przerwał nam mój telefon. Nie chętnie odebrałem urządzenie.

-Halo?

-Leon jesteście już LA?

-Tak Fede.

-Okay. A jesteście u ciebie czy u Vils?

-U mnie.

-Spoko to za pół godziny będziemy.-Powiedział i się rozłączył. Schowałem telefon z grymasem do kieszeni.

-Kto dzwonił?

-Fede. Mówi, że za 30 minut będzie tutaj z Ludmiłą. Znaczy się tak myślę, że z Ludmiłą.-Zaśmiała się. Jak ja kocham jej śmiech. Mógłbym go słyszeć non stop.

-Em skarbie?

-Tak Violu?

-Poszedłbyś ze mną do rodziców na cmentarz? Jutro?-Nic nie odpowiedziałam tylko kiwnąłem twierdząco głową. Chwyciła mnie za rękę i poprowadziła do kanapy po czym kazała mi usiąść. Wykonałem jej polecenie. Usiadła koło mnie i się przytuliła. Przynajmniej mamy to pół godziny dla siebie. Bo znając życie jak przyjedzie Federico to bez alkoholu się nie obejdzie.

-Popatrz.-Powiedziałem wyciągając złotą bransoletkę z połówką serca. Już dawno miałem jej to dać.

-Tak?

-To połówka serca.

-No tak, ale co z nią?

-Nie wygląda jak serce prawda?-Zapytałem.

-Tak.

-Więc teraz widzisz jak wyglądałoby moje życie bez ciebie.-Odparłem i wręczyłem jej prezent. Popatrzyła na mnie chwilę i pocałowała.

-Dziękuję.

-Nie masz za co. To dla mnie zwykły drobiazg.-Zaśmiałem się i pocałowałem ją w czoło.

               Fede i Lu przyjechali jakąś godzinę temu. Standardowo Pasquarelli przyniósł alkohol. Violetta i nasi goście pili. Ja nie miałem ochoty. Wyszedłem na chwilę na taras, żeby się przewietrzyć. Oparłem się o balustradę i spoglądałem na panoramę miasta.

-Leon? Coś się stało?

-Nie. Nic się nie stało skarbie. Idź się bawić. Ja nie mam ochoty.

-Al..-Nie dokończyła, bo przerwał jej SMS. Odczytała go po czym otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia.

-Co się sta..-Przerwała mi pokazując wiadomość.

„Przepraszam, ale ja tak dalej nie mogę. Nie odzywałam się od dłuższego czasu. Chciałam was poinformować, że jutro wyjeżdżam. Samolot mam o 12.00. Mam nadzieję, że przyjdziecie mnie pożegnać.

Kocham was,

Fran xoxo”

***

Od autorki: Dobry, dobry! Wiecie, że dopiero teraz zobaczyłam, że w prawie wszystkich rozdziałach jest perspektywa Leona? xD Wiem mam szybki zapłon! Ale mniejsza.

Macie tu o to rozdział, o którym za bardzo mi się nie chce pisać, bo po co skoro

go tak i tak przeczytacie?

Ma ktoś z was ferie? Ja już mam^^ I się z tego bardzo cieszę, ponieważ przez cały tydzień

dzień w dzień miałam po dwie trzy kartkówki i do tego prace kontrolne. Jednym słowem masakra!

Zapraszam wg na mojego ask'a [KLIK]  ! Nudzi mi się więc odpowiadam na każde pytanie ;D\

Do następnego!

9 komentarzy-> Chapter 19.

Buziaki, 

Daria *-*