Chapter 15| Acze, mamy ją.

      

Zostaw komentarz. To mnie motywuję.

          Spojrzałem niepewnie i kontynuowałem swoja wypowiedź.

-Wziął udział w nielegalnych wyścigach ulicznych. Właściwie nie zrobił tego z własnej woli. Robił to, bo chciał przypodobać się swojemu przyjacielowi, Filepe. To właśnie on wysyła te wszystkie wiadomości. Parę lat temu, także się z nim przyjaźniłem. To było zanim poznałem Federico i Diego. Gdy poznałem Filipe, każdy mówił, ze się zmieniłem, że zrobiłem się chamski arogancki i co to nie ja. Nie wierzyłem im. Będąc na jednej imprezie upiłem się i chociaż trzeźwo myślałem wciągałem marihuanę. Z dnia na dzień stało się to moim nałogiem. Byłem krótko mówiąc ćpunem. Rodzice o
tym nie wiedzieli, ale gdy ich nie było w domu postanowiłem wciągnąć kokainę. Zapomniałem, że Luke mój brat, był w domu i gdy zacząłem wysypywać narkotyki wszedł do pokoju. Na początku myślał, że rozsypałem cukier, ale po chwili się zorientował, że to jednak nie jest cukier. Chciał powiedzieć rodzicom. Nie pozwoliłem mu. Twierdził, ze to jest złe, ale ja wtedy twierdziłem inaczej. Pokłóciliśmy się i to nawet ostro. Dzień później odbyły się ten wyścig. Na samym początku ja miałem wziąć udział, ale pech się stał i skręciłem kostkę. Jak Luke o tym usłyszał od razu poszedł do Filipe i powiedział, że on weźmie udział. Nie odzywaliśmy się do siebie, po tej cholernej kłótni, ale tak naprawdę trzymałem za niego kciuki. Jakieś 15 minut przed wyścigiem pod słyszałem jak Luke rozmawiał ze swoim kolegom i mówił, że tak naprawdę nie chce jechać, ale chce przyrównać Filipe i tak właściwie to on mu kazał jechać, bo inaczej wkopie mnie policji, że to niby ja handluje narkotykami. Wyścig skończył się tragicznie. Luke zmarł na miejscu. Nie potrafiłem sobie tego wybaczyć. Przez cały czas osądzałem siebie o to, że zmarł, ale dopiero później zrozumiałem, że on to zrobił dla mnie. Chciał mnie chronić, robił to też pod presją, szantażem. Po pogrzebie przeprowadziłem się wraz z rodzicami tu, do Los Angeles. Wyjechaliśmy bez słowa, bez pożegnania. Zacząłem tak jakby nowe życie. Od śmierci Luke’a nie tknąłem tego gówna. Przez to straciłem mojego przyjaciela, a co najważniejsze brata.-Skończyłem swój monolog i starłem jedną łzę z mojego policzka.

-Leon.. Ja nie wiem co powiedzieć. W ogóle nie powinnam pytać. Ale nadal nie mogę uwierzyć, że ty naprawdę ćpałeś.-Spuściłem głowę w dół. Nie będę teraz potrafił spojrzeć jej w oczy. Teraz wie kim jestem. Wie, że nie jestem idealnym chłopakiem.

-Popatrz na mnie.-Powiedziała po chwili. Wykonałem jej polecenie.

-Wiem pewnie teraz nie będziesz chciała mnie znać, bo nie wiesz czy znowu nie wrócę do narkoty…-Nie dokończyłem. Przerwała mi całując mnie.

-Nadal chcę cię znać, bo cię kocham. I wierze, że już nigdy tego świństwa nie tkniesz.-Uśmiechnąłem się w jej stronę smutno.

-Tylko, że… Muszę wyjechać do Rzymu.

-Co? Ale po co?

-Chcę załatwić tą sprawę z Filipe twarzą w twarz, bo inaczej…

-Inaczej co?

-Z-zrobią ci coś.-Szepnąłem. Momentalnie chwyciła mnie za rękę i lekko ją ścisnęła.

-Przez ten czas, gdy wyjadę będziesz u Federico.

-Ale mogę być w swoim mieszkaniu.

-Nie. Oni mogą cię w każdej chwili znaleźć. Federico będzie wiedział co robić, a przecież zawsze Ludmiła może do ciebie przyjść, bo znając życie jeszcze dzisiaj wylądują w łóżku.

-Znając Ludmiłę to tak.-Zaśmiała się.-A na ile pojedziesz?-Dodała po chwili.

-Dwa góra cztery dni.-kiwnęła głową. Uśmiechnęła się blado w moją stronę i spuściła głowę w dół. Odwzajemniłem uśmiech po czym przytuliłem ją do siebie. Nie pozwolę jej skrzywdzić ani teraz, ani później.

             Obecnie stoję na lotnisku i czekam na swój oraz Jessici samolot. Ona dzisiaj odlatuję, a ja wylatuję. Kurde zlitujcie się nade mną! Jest piata rano czekam na ten głupi samolot od trzydziestu minut sterczę wraz z kuzynką, a go nadal nie ma!

-Pasażerowie lotu LA Rzym proszeni do wejścia A6.-Słysząc to od razu skierowaliśmy się wraz z McQueen w stronę wejścia. Gdy znajdowaliśmy się już na pokładzie musieliśmy wyłączyć wszelkie urządzenia elektroniczne. No to czeka nas długa podróż.

             Dochodzi godzina jedenasta, a my dopiero dolecieliśmy do Rzymu. Podwiozłem Jess do domu po czym pojechałem do pierwszego lepszego hotelu, aby wynająć pokój na te parę dni. Gdy już to zrobiłem usiadłem na hotelowym łóżku wyciągnąłem telefon z kieszeni, wybrałem numer do Filipe. Siedziałem i gapiłem się w ekran urządzenia zastanawiając się czy zadzwonić czy nie. Przynajmniej Castillo jest bezpieczna. Mimowolnie na wspomnienie o mojej dziewczynie uśmiechnąłem się. No dobra raz kozia śmierć. Pomyślałem klikając jednocześnie zieloną słuchawkę.

-Witam cię mój przyjacielu. Myślałem, że już nie zadzwonisz.

-Jednak źle myślałeś.

-Mniejsza. Jesteś już w Rzymie?

-Ta..

-Przyjedź do starego szpitala. Bądź za 10 minut.-Powiedział po czym się rozłączył. Do cholery w co ja się wpakowałem?

             Jestem już na miejscu. Ciągle mnie zastanawia jedno. Po co chciał się spotkać w starym opuszczonym szpitalu? Na wszelki wypadek wziąłem swój pistolet. Tak, tak. Mam swój własny pistolet. Ale mam na niego zgodę! Więc jest okay. Wszedłem do walącego się budynku. Gdy byłem na pierwszym piętrze usłyszałem gwizdanie. Czyli jest tu Filipe.

-Witam, witam. Dawno się nie widzieliśmy. Prawda Vardas?

-Prawda. Chociaż mi to było na rękę.-Mruknąłem.

-Acze, mamy ją.-Jaki kuźwa znowu Acze? I kogo do cholery oni mają?

***

Od autorki: Nie bijcie po raz kolejny! Błagam! Nie dość,

że dodaje rozdział w niedzielę to do tego kończę w takim momencie.

Przepraszam nie bijcie! Ha! I jednak się wyrobiłam i dodałam 
wcześniej niż wieczorem!
Kupię wam lizaka, ale mnie tylko nie bijcie! xD Nie no teraz tak na serio.

Leosiek już w Rzymie. Spotyka się z Filipe twarzą w twarz.

Jak myślicie kogo mają wspólnicy F.? Dowiecie się w następnym

rozdziale.

Do następnego!

9 komentarzy-> Chapter 16.

Buziaki,

Daria *-*