Miejsce III By. Jorgi Verdas

Gatunek: Komedia romantyczna.

Para: Leon i Violetta (Leonetta).

Ilość stron: 5.

Link do bloga: http://leonettamiloscktoranieumiera.blogspot.com/

Autor: Jorgi Verdas.

        -Chcesz się kłócić z ordynatorem?

-Masz tą posadę od tygodnia.

-Ale mam.- Szatyn zabawnie poruszył brwiami.

- Leon.- Szatynka uderzyła go lekko w ramie.

-No co?

-Nic. Co robimy z pacjentem? Dodatkowa tomografia?

- Idź z tym do Maxiego ja jeszcze pogrzebię w wynikach.

- Okej.-Kobieta wyszła z pomieszczenia i udała się do sali pacjenta.-Dzień dobry panie Ramos musimy zrobić jeszcze jedną tomografię ponieważ nie jesteśmy pewni co do wyników poprzedniej. Proszą być gotowym za piętnaście minut zjawi się pielęgniarka i pana zaprowadzi.

- Dobrze.- Szatynka wyszła z sali i udała się do pomieszczenia tomograficznego.

-Maxi.

-Tak?

- Tomograf jest wolny?

-Tak.

-To dobrze zaraz pojawi się pan Ramos.

-Spoko

15 minut później

- Proszę tu się położyć.- Kobieta weszła do specjalnego pomieszczenia.-Widzisz Maxi tutaj.-Szatynka wskazała na guza znajdującego się w mózgu.

-Jesteś wielki. Jego mina będzie bezcenna.

-Kiedy się przyznasz, że coś do niego czujesz?

-A ty kiedy oświadczysz się Natalii?

-Może to już zrobiłem?

-Nic mi nie wspominała.

-Może nie chciała.

-Dobra lecę do szanownego pana ordynatora.- Wyszła i ruszyła w stronę zielonookiego 

-Miałam rację.

-Co?

-Pacjent ma guza

-Ale? Jak?

-Normalnie.

-Wyniki mówią coś innego.- Kobieta podeszła do biurka przy którym siedział mężczyzna.

-Człowieku to nie ten pacjent.

-Sorka. Mały jest chory nie spałem całą noc. Może to nie jest mój biologiczny syn ale i tak go kocham. Do dziś pamiętam ten dzień gdy pojawił się na oddziale pediatrii, a później wiesz jak było. Jest ze mną już 4 lata. Nic nie wie jacy byli jego rodzice.

- Leon wiem dobrze jak było znamy się od liceum. Powiesz mu jak będzie starszy.

- Czuję się źle że go okłamuję.

-Jest za mały poczekaj aż podrośnie.

-Dziękuje.

- O której kończysz dyżur?

- Za 10 minut.

-To dobrze ja już skończyłam. Przebierz się i pojedziemy po małego.

- My?

-Tak my. Ty się wyśpisz, a ja ja się zajmę małym.

-Nie musisz.

- Przyjaźnimy się a przyjaciele sobie pomagają.

- Jesteś wielka.

- Wiem dlatego wisisz mi dobrą kawę.

-Osz ty.

- Szykuj się.

- A ty?

-Skończyłam 15 minut temu.

- Moment i jestem.- Mężczyzna wyszedł z gabinetu.

- Nawet nie wiesz jak ci współczuję.- Kobieta szepnęła do siebie. Darzyła szatyna czymś więcej niż przyjaźnią.

-Jestem.- Szatyn wszedł do gabinetu ubrany w koszulę w kratę T-shirt skużaną dżinsową bluzę i bordowe spodnie.

-Idziemy?

-T...tak.- Kobieta gdy zobaczyła przyjaciela zaniemówiła. Zdawała sobie sprawę że jest przystojny ale że aż tak.

- Czekaj. Kluczyki.- Szatyn podszedł do szuflady i wyją kluczyki.- Teraz możemy iść.-Oboje wyszli z budynku i udali się do czarnego pojazdu szatyna. Mężczyzna jako dżentelmen otworzył drzwi swojej przyjaciółce, a sam usiadł po stronie kierowcy. Samochód ruszył. Szatyn był skupiony na drodze kobieta natomiast obserwowała widoki za oknem.

-Jesteśmy. Idziesz?

- Po co? Nie sądzę by to był dobry pomysł.

-Nie daj się prosić.

-No dobra.-Oboje wyszli z samochodu.- A co sobie pomyślą twoi rodzice. Zawsze chcie byśmy byli razem.

-Powiem im to co zawsze.

-A mały?

- Widział cię.

-Miał pół roku. I był na oddziale pediatrii.

-Kończymy ten temat. Chodź.- Zielonooki otworzył drzwi domu swoich rodziców.

-Jorge!-Krzyknął od progu.

-Tata.- Przybrany syn dwudziestopięciolatka.

-Jak się czujesz?

- Już lepiej jeszcze tylko boli mnie gardełko.

-A gdzie babcia?

-W kuchni. A to kot?

-To moje przyjaciółka. Dziś się tobą zajmie.

-Wiesz co?-Te słowa chłopczyk skierował do szatynki.

-Co?

-Jesteś ładniejsza od mojej niani.-Kobieta się zaśmiała.

-Jorge zbieraj zabawki i jedziemy do domu.

-Dobrze tatusiu.- Przedszkolak uciekł do salonu.

-Leon mogę cię o coś spytać?

-Jak będziemy już w samochodzie mały pewnie uśnie i pogadamy.

W samochodzie

-Mały usną możesz pytać.

-Nigdy mi nie mówiłeś a ja bałam się spytać. Co się stało z jego rodzicami no wiesz po tym jak im go zabrano?
-Jego ojciec by zamieszany w handel narkotykami a matka mu w tym pomagała Jorge zabrano im po tym jak sąsiadka nakryła ich na próbie podania narkotyków dziecku.-Szatyn momentalnie posmutniał. Mimo iż Jorge nie był jego biologicznym synem bardzo go kochał.

-Biedne dziecko. Kiedy mu powiesz.

-Zamierzałem to zrobić jak pójdzie do szkoły.

-Leon wiesz co ostatnio zauważyłam?

-Co?

-Nie rozmawialiśmy tak od serca wiesz po prostu co się dzieje co słychać wiesz sam.

-Też to spostrzegłem. Więc może jutro po pracy pójdziemy do naszej ulubionej kawiarni. I porozmawiamy jak za czasów liceum i studiów.

- Co ty sugerujesz?

-Przyjacielskie wyjście na kawę?- Mężczyzna szybko wybrną z niezręcznej sytuacji.

-Aha.-Szatynka spuściła głowę.

-I jesteśmy. Jorge.

-Zostaw go niech jeszcze śpi .Ty nie lubisz sobie pospać?

-Uwielbiam.

-Leon. Jaki ty przykład dajesz dziecku?

-Dobry. Proszę to klucze od domu otwórz drzwi a ja wezmę małego.-Oboje wyszli z samochodu. -Pójdę go zanieść na górę a ty się rozgość.

-Dobrze.- Brązowooka usiadła na kanapie i czekała na mężczyznę.

-Jestem. Napiszesz się czegoś?

-Herbaty.

-Już się robi-Szatyn zaśmiał się i wyszedł z pomieszczenia następnie udał się do kuchni.

-Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham.-Kobieta westchnęła i schowała twarz w dłoniach.

-To ty nie wiesz jak bardzo ja cię kocham.

-Słyszałeś?

-Tak. Też cię kocham Violetto.

-Ja ciebie też.-Violetta wstała z kanapy i podeszła do ukochanego. Ten powoli się do niej zbliżył i pocałował.

-To Viola będzie moją mamusią?-Z znikąd w salonie pojawił się mały Jorge.

-Jak się zgodzi.

-Oczywiście że chcę być mamą takiego wspaniałego chłopaka jakim jesteś.

-Kocham was mamo i tato.

***

Od autorki: Tak, tak. Wiem, że OS miały być dodane około 12.00,

ale źle się czułam i czuję, aż do teraz. Mam nadzieję, że dobrze poprawiłam, niektóre literówki.

Osobiście ten OS podoba mi się. 

Zapraszam też do komentowania rozdziału 2 ;) ->[KLIK]  

Następny OS dodam koło 18.00!
Buziaki,
Daria *-*